Een reeks gedichten over één van de oudste en boeiendste verhalen ter wereld: de ondergang van Troje. Vijf gedichten, bewust kort gehouden om de ritmiek en densiteit van de taal te verzekeren. Een inhoudelijke mix van klassieke elementen doorspekt met lust, teloorgang en berusting.
Het vloeken van Achilles
1. De mossel van Helena
Die zilte zee, mijn fruitgarnaal
Ik dans voor u,
coquille wijd en zie
al wat gij benijdt in mij.
Ik ben het gal in uw geweten,
voor u ben ik een lichtekooi
die zich ooit met goden heeft gemeten.
2. Paris paart
Ik ben een stad
Ik breng een vloek
De zee heeft mij bevaren.
Zij de lust, de schelp in rust,
haar driehoek vol gevaren.
3. Priamos vergeet
Mijn stad begeert de open wonde
haar natte snee vol pus.
Steen brengt slechts verdoemenis,
de nacht geile demonen.
Prins neemt vrouw.
Een koning sterft.
4. In der minne
Er priemt een borst door Briseïs' bloes,
ze is haar dorst vergeten.
Ze laaft zich aan de leeuw,
haar krijger, schertsfiguur.
In haar braakt de zee
zout kwijl, de kwal.
5. De stad ontwaakt
Een paard heeft mij gedekt vannacht
Vol pracht ben ik gegrepen.
Mijn vet kalft af,
mijn boezem lonkt
De held is niet geweken
want
met duizend slangenbeten
heeft die miskleun zich aan mij vergrepen.
***
1 opmerking:
1. Niet mis. Ik denk dat de laatste drie verzen wel scoren, maar ik vind ze ergens ook nogal verwacht.
2. Hoewel ik eenzelfde kritiek zou kunnen hebben als bij (1), zou ik die hier onterecht vinden omdat de bondigheid de stijlfiguur recht aandoet. "De zee heeft mij bevaren" is een mooie uitdrukking van Paris' passiviteit.
3. Vind ik één van de beste van de vijf, behalve dan die "geile demonen" die er ritmisch wat verkeerd uitsteken doordat je je werkwoord weglaat. De laatste twee regels zijn erg goed.
4. Ik hou hier van de "schertsfiguur". Voor de rest weinig op aan te merken. Heel evocatief.
5. Mooi slot van de minicyclus, al is de toespeling op Laokoön misschien meer voor de hand liggend dan de originelere beeldspraak voor het Paard zelf?
Een reactie posten