Voyeurisme

Er zijn dingen die blijven, omdat ze een goed gevoel geven. Ik heb het dan niet over lichamelijk plezier zoals de warmte van de zon op een bevroren morgen, maar over beelden. Foto's, die tegenwoordig door iedereen massaal worden gemaakt, terloops, alsof het niks is. 

Wat gebeurt er met die foto's denk ik dan, als ik op straat iemand met die typerende achteloosheid de arm half zie strekken om snel af te drukken, al dan niet de camera naar zichzelf gekeerd in een soort misplaatst egocentrisme (zijn we zo boeiend dan?). Hij/zij maakt er een digitaal bewerkt retro-beeld van en zwiert het op facebook zodat de vrienden het kunnen liken.  

Er is daar niks mis mee, maar of dat beelden zijn die blijven hangen? Ik moet bekennen dat zo'n retro-look veel foto's toch enig karakter geeft, als de techniciteit ervan te wensen over laat (kadreren! doe het!). Maar het is ook treurig en typerend voor deze tijd. Verwacht hier geen sociologische analyse, maar die hang naar vroegere tijden, hoe leuk ook, herbergt toch ook een tristesse waar niemand echt de vinger op kan leggen.

Soit, geef mij dus maar foto's die net iets verder gaan. Eén van mijn favorieten is Christophe Kutner, een Franse-in-New-York-residerende fotograaf. Veel werk vind ik niet ok, maar soms zitten er parels tussen, zoals deze. Je vraagt je automatisch af wat er hoger te zien is. Voyeurisme als esthetiek.

Foto: Christophe Kutner